Ο ΜΙΤΟΣ ΤΩΝ ΑΤΡΕΙΔΩΝ
ΝΙΚΟΛΕΤΣΕΑ ΧΡ. ΓΕΩΡΓΙΑ, Ο ΜΙΤΟΣ ΤΩΝ ΑΤΡΕΙΔΩΝ, ΠΑΤΡΑ, 2015 (σελ. 44).
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ: Η παρούσα συλλογή αποτελείται από τρεις σπονδυλωτούς θεατρικούς μονολόγους. Ο ελεύθερος στίχος ανανεώνει το αρχαίο δράμα. Παράλληλα καταργεί το προσωπείο του δραματικού ρόλου, εκδύοντας από τις συμβάσεις και τα στερεότυπα τους ήρωες, οι οποίοι φωτίζονται ξεκάθαρα από το πρίσμα μια νέας ματιάς. Πρόκειται για την οπτική της αποκατάστασης που οδηγεί στην κάθαρση.
Κάθε ένας από τους τρεις ήρωες επιχειρεί, μέσα από την αναπόληση αλλοτινών βιωμάτων, ένα ταξίδι στο ιστορικό, μυθολογικό και τραγικό του παρελθόν. Κάθε ένας από αυτούς προσεγγίζει τη σφαίρα των γεγονότων και ψηλαφεί την κλίμακα των συναισθημάτων από διαφορετική οπτική γωνία. Κάθε ένας από αυτούς «καταθέτει» τη δική του εκδοχή της αλήθειας ως αυτόπτης μάρτυρας. Παρά την ετερότητα κάθε «κατάθεσης», η σύνθεση των τριών ιστοριών δημιουργεί την αλληλουχία των συμβολισμών που διέπουν τη σύγχρονη αποτίμηση του μύθου ή, για να το πούμε καλύτερα, του μίτου των Ατρειδών.
ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑΣ: Ο ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ (απόσπασμα)
Η αλήθεια είναι, πως
όλα τα έζησα,
όλα τα γεύτηκα,
όλα τα δάμασα.
Για τίποτα δεν μετάνιωσα.
Ούτε για λόγια,
ούτε για έργα,
ούτε για το τίμημα,
ούτε για την πληρωμή τους.
Άλλο θεό δε συνάντησα, σε τούτη,
ή στην προηγούμενη, σύντομη, υλική μου ζήση, εξόν
από τη δίψα για δύναμη· μια δίψα ξερή,
επιτακτική σα σφυροκόπημα,
δεμένη στα μελίγγια με χρυσοκλωστή, με τη βελόνα της
να διαπερνά τη σκέψη μία-μία,
να ρυθμίζει την κάθε αναπνοή,
να ξετυλίγει στη φλέβα κόμπο τον κόμπο το αίμα.
Ετούτη η δίψα κυβερνά
τις αισθήσεις και την αντίληψη,
τις επιθυμίες και τις ηδονές,
τους άρχοντες και τους αρχόμενους· κυβερνά Εμένα.
Η δίψα φταίχτρα λοιπόν· όχι Εγώ.
Αυτή μ’ εκπαίδευσε να χτίζω, με δομικά υλικά το φόβο και την υποταγή,
τις σήραγγες της εξουσίας Μου, όπως άλλοι, πολύ πριν από μένα, έπλασαν
με πηλό κι αναπνοές τον Άνθρωπο.
Αυτή μ’ έμαθε να βαφτίζω εκστρατεία το σφαγείο,
για να ζω μες την τρυφηλότητα· γι’ αυτό,
μετά από μένα,
ορδές ολόκληρες μαθητών μου κληρονόμησαν
την παραδειγματική μου εργατικότητα
στην οργάνωση οικογενειακών επιχειρήσεων.
Με δυο κουβέντες:
αυτή με έπλασε τέτοιον που είμαι· Αμετανόητο.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ: Η παρούσα συλλογή αποτελείται από τρεις σπονδυλωτούς θεατρικούς μονολόγους. Ο ελεύθερος στίχος ανανεώνει το αρχαίο δράμα. Παράλληλα καταργεί το προσωπείο του δραματικού ρόλου, εκδύοντας από τις συμβάσεις και τα στερεότυπα τους ήρωες, οι οποίοι φωτίζονται ξεκάθαρα από το πρίσμα μια νέας ματιάς. Πρόκειται για την οπτική της αποκατάστασης που οδηγεί στην κάθαρση.
Κάθε ένας από τους τρεις ήρωες επιχειρεί, μέσα από την αναπόληση αλλοτινών βιωμάτων, ένα ταξίδι στο ιστορικό, μυθολογικό και τραγικό του παρελθόν. Κάθε ένας από αυτούς προσεγγίζει τη σφαίρα των γεγονότων και ψηλαφεί την κλίμακα των συναισθημάτων από διαφορετική οπτική γωνία. Κάθε ένας από αυτούς «καταθέτει» τη δική του εκδοχή της αλήθειας ως αυτόπτης μάρτυρας. Παρά την ετερότητα κάθε «κατάθεσης», η σύνθεση των τριών ιστοριών δημιουργεί την αλληλουχία των συμβολισμών που διέπουν τη σύγχρονη αποτίμηση του μύθου ή, για να το πούμε καλύτερα, του μίτου των Ατρειδών.
ΑΓΑΜΕΜΝΟΝΑΣ: Ο ΗΤΤΗΜΕΝΟΣ ΝΙΚΗΤΗΣ (απόσπασμα)
Η αλήθεια είναι, πως
όλα τα έζησα,
όλα τα γεύτηκα,
όλα τα δάμασα.
Για τίποτα δεν μετάνιωσα.
Ούτε για λόγια,
ούτε για έργα,
ούτε για το τίμημα,
ούτε για την πληρωμή τους.
Άλλο θεό δε συνάντησα, σε τούτη,
ή στην προηγούμενη, σύντομη, υλική μου ζήση, εξόν
από τη δίψα για δύναμη· μια δίψα ξερή,
επιτακτική σα σφυροκόπημα,
δεμένη στα μελίγγια με χρυσοκλωστή, με τη βελόνα της
να διαπερνά τη σκέψη μία-μία,
να ρυθμίζει την κάθε αναπνοή,
να ξετυλίγει στη φλέβα κόμπο τον κόμπο το αίμα.
Ετούτη η δίψα κυβερνά
τις αισθήσεις και την αντίληψη,
τις επιθυμίες και τις ηδονές,
τους άρχοντες και τους αρχόμενους· κυβερνά Εμένα.
Η δίψα φταίχτρα λοιπόν· όχι Εγώ.
Αυτή μ’ εκπαίδευσε να χτίζω, με δομικά υλικά το φόβο και την υποταγή,
τις σήραγγες της εξουσίας Μου, όπως άλλοι, πολύ πριν από μένα, έπλασαν
με πηλό κι αναπνοές τον Άνθρωπο.
Αυτή μ’ έμαθε να βαφτίζω εκστρατεία το σφαγείο,
για να ζω μες την τρυφηλότητα· γι’ αυτό,
μετά από μένα,
ορδές ολόκληρες μαθητών μου κληρονόμησαν
την παραδειγματική μου εργατικότητα
στην οργάνωση οικογενειακών επιχειρήσεων.
Με δυο κουβέντες:
αυτή με έπλασε τέτοιον που είμαι· Αμετανόητο.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου